Ponieważ przez większość życia lęk towarzyszył mi niemal cały czas, dziś napiszę o tym, Jak przestałam się martwić i zaczęłam żyć Zanim uporałam się z tym obezwładniającym uczuciem za jaki uważam lęk, minęło wiele czasu. Zatem wróćmy do początków. Kiedy byłam w przedszkolu, bałam się tam zostawać sama, nie czułam się dobrze pośród chmary rozkrzyczanych dzieci. Długo patrzyłam za odchodzącą do pracy mamą. Pamiętam taki przedsionek, stałam tam, dopóki ona nie zniknęła za rogiem.